Muziek.
Willekeurige tonen, melodieën, intervallen, ritmes….
Maar toch, zodra je Bittersweet Symphony van The verve hoort, springen de tranen in je ogen.
Gevoel. Emotie. Gedachten.
Ik houd van muziek om verscheidende redenen. Maar de belangrijkste zal zijn: “Communicatie zonder woorden.¨
Op de Wereld Jamboree, in Japan 2015, liep ik voorbij Japanse kinderen. Ze vroegen of ik naast ze kwam zitten, tegenover een grote drum.
Hij begon een simpel ritme te tikken. En ik deed hem na.
Uiteindelijk drumde hij net als Tré Cool (Green Day). En ik probeerde hem bij te houden. Ondanks dat hij geen Engels sprak, en ik geen Japans, konden we elkaar toch begrijpen en samen lachen. We probeerde zelfs gevoelens te uiten via de drum.
Dit is naar mijn mening de ware betekenis van: “Communicatie zonder woorden.”
Gedachten
Simpel een beetje spelen en zonder er bij na te denken bijna een heel nummer schrijven. “Gewoon genieten.” vind ik.
Verstand op 0 zetten en doen waar je van houd. Dan bereik je het beste resultaat. Zo bedenk ik dus nieuwe stukken.
Ik ga zitten met bijvoorbeeld een film, en speel wat mee op de piano of gitaar. Maar ik luister altijd terug naar wat ik heb gemaakt en ben het bijna nooit eens met mijzelf!
Filmmuziek
Het begon allemaal toen ik voor het vak informatica, op de middelbare, een film moest maken. Het cijfer dat je kreeg bestond uit twee opdrachten: 1) de film en 2) een keuze opdracht. Zodra ik dit hoorde vroeg ik aan mijn docent: “Meneer, mag dit ook met muziek te maken hebben?” Waarop ik een ferme ‘ja’ kreeg. Dus mijn tweede vraag luide: “Mag ik dan de filmmuziek maken?” En ook hierop kreeg ik een enthousiaste ‘ja’.
En zo doende begon ik aan filmmuziek. Zonder grondige kennis van mineur/majeur of leidtonen enz. Maar dat hielt mij niet tegen. Zodra de film af was, zette ik hem voor mij en pakte ik mijn keyboard erbij. en zo ging ik -hoe ik het noemde- key punten af waarin ik vond dat er muziek moest komen.
Zodra ik alles af had keek ik de film terug, nu met muziek. En vond ik dat, ondanks dat de muziek zelf niet kwalitatief was, ik de emoties wel mooi had versterkt. Door middel van muziek.
Mijn aller eerste film: “See you next Monday.”