Corona.
We hoorden de berichtgeving vanuit China. En voordat we het wisten stonden wij voor dichte deuren.
De omschakeling ging, gelukkig, ontzettend snel. En voordat we het wisten hadden we weer les, alleen dan vanuit thuis.
Alles ging opeens drie keer zo snel, zelfs je dagen zelf leken ingekort. Alles, en iedereen, werd voorzichtig, een beetje achterdochtig. En, om de een of andere reden, was het toilet papier op.
Voor mij persoonlijk had deze pandemie geen slechtere timing kunnen hebben, maar welk slecht nieuws heeft immers een goede timing?
Door de ‘quarantaine’ kon ik niet meer even iets aan een klasgenoot vragen, iets vlug aan de docent vertellen lukte ook niet meer.
Het gaat allemaal nog wel, maar het kost iets meer moeite, wat zich opstapelt.
Afspreken met elkaar is niet verstandig en gezien mijn astma neem ik het risico liever niet.
Vervolgens stapelt het slechte nieuws om mij heen ook op. En besluit ik mijzelf te focussen op school.
Ik houd een vast ritme aan:
’s ochtends om 8 uur op staan, ontbijten en dan aan school.
Ik maak samenvattingen van de stof, schrijf vragen zo veel mogelijk uit met alle stappen. Kijk video’s over de stof en iedere les die ik heb neem ik op, zodat ik ze later terug kan kijken.
(Onderhand heb ik +/- 100gb aan lessen)
Als ‘school’ voorbij is neem ik de planning door.
Ik maak mijn avondeten klaar en neem ondertussen wat rust.
’s Avonds wissel ik af tussen nog wat huiswerk en ontspanning.
Ik poets mijn tanden en ga naar bed, rond 23:00.
En wacht tot mijn wekker weer af gaat.
Ik deed dit, op deze manier, voor één maand. Voor vier weken kwam ik bijna niet mijn huis uit. Af en toe sprak ik mijn huisgenoten, maar die waren ook niet altijd thuis.
Dit, was mijn grootste fout.
Jezelf opsluiten in twintig vierkante meter, met gering sociaal contact.
Ik had door dat dit mij gek maakte, het zorgde er voor dat ik compleet geen behoefte meer had aan school.
Ik paste mijn rooster aan. De dagen bleven vooralsnog vage vlekken en ik had moeite met tijd in te schatten.
Ik was langs mijn ouders huis gegaan om mijn skates op te halen en had ingepland om om de 2 dagen even een rondje te skaten.
Dit werd al gauw iedere dag en voordat ik het doorhad skate ik gemiddeld 100 km per week.
Dit bood mij rust. Ik had een mooi balans gevonden tussen school en andere activiteiten.
Maar alsnog is voor mij het thuiswerken funest voor mijn concentratie.
Ik schrijf en maak bijna 3 keer zoveel als dat ik eerst deed, en heb nog steeds niet door wat ik nou eigenlijk maak.
Ik hoop dat wij na de zomervakantie weer naar school toe mogen en dat alles om ons heen langzaam weer ‘normaal’ word.
Wat ik aan iedereen als tip mee wil geven:
Houd je aan enige vorm van ritme en schrijf op wat je doet en moet doen. Maar vooral, behoud sociaal contact.
Bel even met je ouders, of andere familie. Of videobel met een vriend.
Wij zijn sociale wezens, en hebben af en toe een zinloos gesprek nodig. Al is het om even te klagen.
Ik deed dit, op deze manier, voor één maand. Voor vier weken kwam ik bijna niet mijn huis uit. Af en toe sprak ik mijn huisgenoten, maar die waren ook niet altijd thuis.
Dit, was mijn grootste fout.
Jezelf opsluiten in twintig vierkante meter, met gering sociaal contact.
Ik had door dat dit mij gek maakte, het zorgde er voor dat ik compleet geen behoefte meer had aan school.
Ik paste mijn rooster aan. De dagen bleven vooralsnog vage vlekken en ik had moeite met tijd in te schatten.
Ik was langs mijn ouders huis gegaan om mijn skates op te halen en had ingepland om om de 2 dagen even een rondje te skaten.
Dit werd al gauw iedere dag en voordat ik het doorhad skate ik gemiddeld 100 km per week.
Dit bood mij rust. Ik had een mooi balans gevonden tussen school en andere activiteiten.
Maar alsnog is voor mij het thuiswerken funest voor mijn concentratie.
Ik schrijf en maak bijna 3 keer zoveel als dat ik eerst deed, en heb nog steeds niet door wat ik nou eigenlijk maak.
Ik hoop dat wij na de zomervakantie weer naar school toe mogen en dat alles om ons heen langzaam weer ‘normaal’ word.
Wat ik aan iedereen als tip mee wil geven:
Houd je aan enige vorm van ritme en schrijf op wat je doet en moet doen. Maar vooral, behoud sociaal contact.
Bel even met je ouders, of andere familie. Of videobel met een vriend.
Wij zijn sociale wezens, en hebben af en toe een zinloos gesprek nodig. Al is het om even te klagen.